عشق

   با درون سوخته دارم سخن                   کی به پایان می رسد افسانه ام؟

وقتی از هیاهوی آدمها دلم می گیرد و روحـــــــم همچون تشنه ای دریای آرامش را جستجو می کند واژه های رهایی تو را می سرایم و پرنده خیال را به سوی افق بی انتهایی  یاد تو میفرستم و تو را آزادی سپید بال پرندگان از آبی پر صلابت دریا ها ، تو را از پهنه ی بیکران آسمان ها می ربایم و در تاب دلم مینشانم.

آنگاه تلاطم های امواج شور عشـــــــــق تو قلبم را تسکین می دهد.

        ---------------------------------------------------------------------------------

           بی دل و خسته در این شهرم و راه فراری نیست

                                                          غم دل با که توان گفت که غمخواری نیست

           شب به بالین من خسته به غیر از غم دوست

                                                             ز آشنایان کهن یارو پرستاری نیست

           یا رب این چه شهری است که صد یوسف دل

                                                             به کلامی بفروشیم و خریداری نیست

           فکر بهبود خود ای دل بکن از جای دگر

                                                            کند این شهر طبیب دل بیماری نیست